İnsan hayatı, kum saati misali, akıp gidiyor farkına varmadan. Bir bakıyorsunuz yol bitmiş.

 

Paranız olsa da, bir saniye ilave edemiyorsunuz, 

 

Kimler geldi, kimler göçtü!

 

Yaşarken kimse farkına varmıyor, sanki sonsuza kadar yaşayacak gibi, bir hırs, bir hırs.

 

Hırs peşinde, bedenler satılıyor, adam olmayan, adam sıfatı taşımayan insanlar önünde, ruhlarını, gururlarını satanlar, akşam evlerine gittiklerinde, aynaya baktıklarında, gerçeklerle yüzleşiyorlar mı diye düşünmeden edemiyorum.

 

Oysa akşam ne yersek yiyelim, sabaha aç kalkmıyor muyuz?

 

Bu hırs, niye?

 

Sen baklava, börek yedin diye, sabaha tok kalkmıyorsun!

 

Babam anlatırdı, eskiden bürokratların masasında bir iğne kutusu olurmuş, ataçlar olmadığı için.

 

O iğne kutusundan, ceketlerinin yakalarına iğneleri dizerlermiş. Gün içinde o iğneler ataç görevini yaparmış.

 

Gün bitiminde, yakalarına taktıkları iğneleri birer birer çıkarır tekrar iğne kutularına özenle yerleştirilirmiş. O iğneleri bile, evlerine götürmezlermiş.

 

Ya şimdi?

 

Dedim ya, insanlar mı değişti, zaman mı değişti, bilinmez!

 

Ben doğma büyüme İzmirliyim, benim çocukluğumda da İzmir çok sıcaktı, klimalar yoktu. Çok bunaldığımızda, pencereler açıldığında serinlerdik, serinlerdik çünkü, bu kadar bina yoktu. Rüzgar eserdi, şimdi esecek de, geçiş yolu bulamıyor.

 

Yeri göğü binalarla donattık, AVM’ler peşi sıra açılmakta, tütün depoları, sanayi alanları, tarım alanları birer birer sessizce, konuta, AVM’lere açıldı.

 

Biz ne ara bu kadar zengin olduk?

 

Bileniniz var mı?

 

Eskiden bürokratlar emekli olmayı beklerdi, başını sokacak bir ev almak için.

 

Şimdi ise, beşer, onar evler alınmakta!

 

Ben rant düşmanı değilim, olmamda imkansız, geldiğim yer belli.

 

Ama bize öğretilmedi, hak etmediğin servete kavuşmayı.

 

Bize öğretilmedi, para uğruna kişilik satmayı.

 

Mal sahibi mülk sahibi, hani bunun ilk sahibi.

 

Etrafımızda dolaşan adam kılığında olanlar, sanmayın ki hürmet şahsınıza, sanmayın ki hürmet bilginize, cebinizdeki para kadar adamsınız ne yazık ki!

 

Ne demişler, “şeyh uçmaz müritleri uçurur”

 

Bakıyorum etrafıma, gülüyor geçiyorum

 

Neden bunları yazdığıma gelince, kocaman bir hiç.